...ik abstraheer het onbevangen kind in mijzelf...en verwonder mij hierover...

 

Toen ik als kind voor het eerst ging spelen met potlood en papier werd ik direct gegrepen door deze wonderlijke wereld van prachtige kleuren en vormen.

Het was een heerlijke manier om alle sprookjes van mijn fantasie gestalte te kunnen geven en te ontdekken wat het leven voor mij in petto zou hebben.

Dat pure onbevangen kind in mijzelf heeft mij gelukkig nooit kunnen of willen verlaten, het bleef leven in mijn hart...

Kunst heeft mijn leven de ware diepe rijkdom gegeven en mij ook altijd comfortabel gezelschap gehouden en gedragen.

Vanuit jarenlange realistische en figuratieve reflecties in olieverf ben ik als autodidact door het klassieke oeuvre van stilleven, landschap, portret en naakt gaan reizen.

Die reis in esthetiek bleek noodzakelijk, want het heeft me uiteindelijk grondig voorbereid op de krachtige wens van mijn ware diepere zelf.

Het hoogst haalbare vanuit de zuivere en ultieme persoonlijke expressie bleek uiteindelijk mijn bestemming te zijn...

 

HET ABSTRACT

Abstracte kunst had mij namelijk als kind al meteen diep geraakt, waarschijnlijk omdat het intuïtief herkenbaar was qua Tabula Rasa.

 

 ...and guess what...

...ik ben inmiddels volledig teruggekeerd bij dat begin...

Terug bij dat pure onbevangen kind, terug bij de bron en daarmee gelukkig en thuis bij het ultieme abstract !

Picasso zei ooit; "...toen ik 8 was kon ik schilderen als Rafaël...het heeft mij mijn hele leven gekost om weer te kunnen schilderen als een kind..."

Ik snap hem wel en hij had volkomen gelijk.